ระดับไตรเอซิลกลีเซอรอลในเลือดสูงขณะอดอาหารอาจเชื่อมโยงกับความเข้มข้นของไขมันในตับที่สูงขึ้น ซึ่งจะสัมพันธ์อย่างมากกับการดื้อต่ออินซูลิน การศึกษาก่อนหน้านี้แสดงให้เห็นว่าการ ออกกำลังกาย เชื่อมโยงกับไขมันในตับที่ลดลงและความไวของอินซูลินที่ดีขึ้น ผู้เขียนตั้งสมมติฐานว่าการหยุดพักจากพฤติกรรมนั่งนิ่งอาจลดไขมันในตับ ส่งผลให้ความต้านทานต่ออินซูลินลดลงและป้องกันภาวะ T2D ในท้ายที่สุด เช่นเดียวกับความสำคัญของระยะเวลาของการอยู่ประจำ เป็นที่ถกเถียงกันอยู่ว่าช่วงเวลาของการออกกำลังกายตลอดทั้งวันอาจเป็นปัจจัยหนึ่งต่อสุขภาพของเมตาบอลิซึม การศึกษาในหลอดทดลองและการวิจัยในสัตว์ได้เปิดเผยการเปลี่ยนแปลงความสามารถในการออกกำลังกายขึ้นอยู่กับเวลากลางวัน เช่นเดียวกับเครื่องหมายความเสี่ยงเมตาบอลิซึมที่เกี่ยวข้อง อย่างไรก็ตาม มีการตรวจสอบดังกล่าวในมนุษย์เพียงไม่กี่ครั้งและผลลัพธ์ไม่สอดคล้องกัน ทีมงานจึงมุ่งศึกษาความสัมพันธ์ของช่วงเวลาของกิจกรรมทางกายและการหยุดพักในช่วงเวลานั่งกับที่กับปริมาณไขมันในตับและภาวะดื้อต่ออินซูลินในประชากรวัยกลางคน นักวิจัยใช้ข้อมูลจากการศึกษาระบาดวิทยาของโรคอ้วนของเนเธอร์แลนด์ (NEO) ซึ่งเป็นการศึกษาตามกลุ่มประชากรในอนาคตที่ออกแบบมาเพื่อตรวจสอบกระบวนการที่เกี่ยวข้องกับการพัฒนาโรคที่เกี่ยวข้องกับโรคอ้วน ผู้เข้าร่วมการศึกษาได้รับคัดเลือกระหว่างปี 2008 ถึง 2012 โดยชายและหญิงที่อาศัยอยู่ในพื้นที่ Leiden ที่ได้รับเชิญให้เข้าร่วม หากพวกเขามีอายุระหว่าง 45 ถึง 65 ปี และมีดัชนีมวลกาย (BMI) ที่รายงานด้วยตนเองที่ 27 กก./ม.2 หรือสูงกว่า . นอกจากนี้ คำเชิญยังถูกส่งไปยังผู้อยู่อาศัยทุกคนที่มีอายุระหว่าง 45 ถึง 65 ปีจากเทศบาลหนึ่งในภูมิภาค โดยเป็นประชากรอ้างอิงที่มีตัวแทนค่าดัชนีมวลกายของประชากรเนเธอร์แลนด์ทั่วไป ส่งผลให้มีประชากรที่ทำการศึกษาจำนวน 6,671 คน